นอกหน้าต่างบานนั้น ที่เราฝันจะก้าวเดินออกไป

ชายหนุ่มนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนมากมายใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก รวมถึงเด็กน้อยที่วิ่งเล่นกันอยู่ก็เกิดความรู้สึกว่าอยากออกไปข้างนอก แต่ตนเองก็ไม่กล้าที่จะออกไปเพราะถูกครอบครัวบอกว่าห้ามออกไป อีกทั้งผู้คนในเมื่องต่างเรียกขานเขาว่า ปีศาจ นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเศร้าแต่อย่างไร เพราะเขามีหนังสือเป็นเพื่อน เขามีหนังสือเล่มโปรดชื่อว่า การเดินทางของโช ที่ทำให้เขาเกิดความอยากจะออกเดินทางไปยังโลกกว้าง แต่เขาก็ยังคงกลัวที่จะออกจากบ้านเพราะคำพูดของผู้คนที่มีต่อเขา

ยามเช้าของหลายวันต่อมามีหญิงสาวมาเคาะหน้าต่างห้อง ทำให้ผมแปลกใจมาก จึงได้เปิดหน้าต่างออกก็พบกับรอยยิ้มที่สดใส เธอพูดว่า “สวัสดีฉันชื่อโรส ทำไมเธอถึงอยู่แต่ในบ้านไม่ออกมาเลย”

ผมตอบเธอว่าเพราะผมกลัวและผู้คนต่างบอกว่าผมเป็นปีศาจ เธอมาหาผมแล้วยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า ไม่เห็นน่ากลัว ออกจะน่ารัก ว่าแต่นายชื่ออะไร ผมบอกเธอว่า “ผมชื่ออัล” พร้อมถามเธอว่า ทำไมถึงมาคุยกับผม เธอตอบว่าเพราะฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย ทำให้ผมรู้สึกดีใจมากที่จะมีเพื่อนแล้ว

พวกเราคุยกันจนเวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ทำให้โรสบอกผมว่าเธอต้องไป แล้วเจอกันนะอัล พร้อมวิ่งจากไป ผมก็ได้แต่นั่งมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปอย่างเงียบเหงา ผมเริ่มจดบันทึกเรื่องที่เกี่ยวกับโรสและความรู้สึกของผมลงในสมุดเพื่อที่จะเก็บความทรงจำนี้ไว้ตลอดไป และอยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็ว ๆ เพื่อที่จะได้พบเธออีกครั้ง

ยามบ่ายของวันถัดมาโรสยังคงมาหาผม แต่วันนี้เธอดูต่างไปจากวันที่ผ่านมา ผมจึงถามเธอว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่เธอกลับส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ผมสังเกตว่าเธอดูไม่สดใสเลย ถึงแม้เธอจะยิ้มให้ผมเหมือนเมื่อวาน ผมก็ได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่แล้วเธอก็ถามผมว่านายมีความฝันอะไรไหม

ความฝันของผมคือการเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ โดยเป้าหมายแรกคือ “เมืองแห่งการเดินทาง” เหมือนกับตัวละครเอกที่ชื่อว่า “โช” ที่อยู่ในหนังสือเล่มโปรดของผม เธอพูดว่าความฝันของนายคล้ายกับฉันเลย แต่ของฉันคือการไปสำรวจโลก เราออกเดินทางด้วยกันก็คงจะดี แต่นายในตอนนี้คงยังไม่กล้าที่จะออกไปข้างนอกใช่ไหม นั่นทำให้ผมก็เงียบไปเพราะไม่สามารถตอบเธอได้ แล้วเธอก็วิ่งออกไปพร้อมกับน้ำตา ทำให้ผมตกใจมาก จึงได้แต่นั่งคิดหาคำตอบว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ ผ่านไปสักพักผมจึงได้เขียนเรื่องราวในวันนี้พร้อมกับข้อความที่ว่า “โรส ผมขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้”

วันต่อมาผมยังคงรอเธอมาหาผม แต่เธอก็ไม่มา ทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ อยากจะไปหาเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ ได้แต่เขียนความรู้สึกลงไปในสมุดด้วยความเศร้าที่ไม่ได้พบเธอ

โลกของผมนั้นว่างเปล่า ผมยังคงรอเธอมาหาอยู่เสมอ วันเวลาผ่านไปยาวนาน จนทำให้ตัวผมเกิดความคิดที่จะออกตามหาเธอ แต่ก่อนที่จะออกไป ผมได้เขียนจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา เพื่อมอบให้เธอในวันที่เราได้พบกันอีกครั้ง ในสมุดของผมได้เขียนข้อความว่า ถ้าได้เจอเธออีกครั้งจะพูดคำนี้กับเธอ “ขอบคุณ เธอคือฮีโร่ของผม” เธอเปิดประตูสู่โลกกว้างที่ผมไม่เคยได้สัมผัสเลย ได้แต่มองผ่านหน้าต่างบานนั้น